Թիֆլիսի Հայոց ազգային խորհուրդը, որին բախտ էր վիճակվելու հռչակել Հայաստանի Հանրապետությունը 1918թ մայիսի 30-ին, ճիշտ է՝ առանց անկախություն և հանրապետություն բառերի, ձևավորվել է 1917թ աշնանը Վրաստանի ապագա մայրաքաղաքում տեղի ունեցած հայ բազմակուսակցական համագումարում:
Թիֆլիսի Հայոց ազգային խորհուրդը Անդրկովկասի հայության կենտրոնական մարմինն էր, ճիշտ է գործում էին նաև Երևանի և Բաքվի Հայոց ազգային խորհուրդները: Թեև օրվա հիմնական ուժը Դաշնակցությունն էր, սակայն վերջիններս Թիֆլիսի Հայոց ազգային խորհուրդը դարձրեցին ներկայացուցչական մարմին՝ ներգրավելով այլ ուժերի ներկայացուցիչների:
Թիֆլիսի Հայոց Ազգային խորհրդի 15 անդամներից միայն 6-ն էին ներկայացում ՀՅԴ-ն, թեև նախագահը ՀՅԴ-ից էր, ինչը տրամաբանական էր, հաշվի առնելով այս կուսակցության տարածվածությունն ու համբավը Անդրկովկասում և նրա սահմաններից դուրս: Երկուական ներկայացուցիչներ ունեին Հայ ժողովրդական կուսակցությունը կամ հայ կադետները, սոցիալ դեմոկրատները և սոցիալիստ հեղափոխականները: Եվս 3 հոգի անկուսակցականներ էին:
Թիֆլիսի Հայոց ազգային խորհրդի առաջին կազմը ուներ հետևյալ 15 անդամներին.
Ավետիս Ահարոնյան – նախագահ – ՀՅԴ,
Արամ Մանուկյան – ՀՅԴ,
Նիկոլ Աղբալյան – ՀՅԴ,
Ռուբեն Տեր-Մինասյան – ՀՅԴ,
Խաչատուր Կարճիկյան – ՀՅԴ,
Արտաշես Բաբալյան – ՀՅԴ,
Սամսոն Հարությունյան – Հայ ժողովրդական կուսակցություն,
Միքայել Պապաջանյան – Հայ ժողովրդական կուսակցություն,
Միշա (Միքայել) Ղարաբեկյան – սոցիալ դեմոկրատ,
Ղազար Տեր-Ղազարյան – սոցիալ դեմոկրատ,
Հայկ Տեր-Օհանյան – սոցիալիստ հեղափոխական, էսէռ,
Անուշավան Ստամբոլցյան – սոցիալիստ հեղափոխական, էսէռ,
Ստեփան Մամիկոնյան – անկուսակցական,
Տիգրան Բեկզադյան – անկուսակցական,
Պետրոս Զաքարյան – անկուսակցական:
Պատրաստեց՝ Թաթուլ Հակոբյանը
Լուսանկարում՝ Ավետիս Ահարոնյանը
