Այսօր վաղ առավոտյան տեղեկացա, որ Դամասկոսում կյանքից հեռացել է Յակոբ Յովակիմեանը:
Ես հիմա չեմ հիշում, թե երբ, որտեղ և ինչ պայմաններում եմ ծանոթացել Յակոբի հետ, բայց հիշում եմ և միշտ կհիշեմ մեր ճամփորդությունը Վրաստանում և Արևմտյան Հայաստանում:
2014 թվականի սեպտեմբերն էր: Յակոբն ինձ ասել էր, որ մեծ փափագ ունի այցելելու իր մայրական՝ Կայլու և Վարդաթիլ՝ հայրական գյուղեր, երկուսն էլ Խարբերդի դաշտում՝ Բինգյոլի լեռներից դեպի հյուսիս:
Յակոբի և որդու՝ Րաֆֆի հետ, դժվարություններով հասանք երկու գյուղերը, քանի որ ճանապարհին իմ մեքենան փչացավ, և ստիպված եղանք գտնել թուրք վարորդ: Կարևորը՝ Յակոբի երազանքը, իրականություն դարձավ:
– Իմ հայրը երազում էր տեսնել Վարդաթիլը: Նա միշտ ասում էր, որ ինքը չի տեսնի, բայց ասում էր` դու կգնաս: Կատարեցի հորս փափագը,- ասաց Յակոբը, երբ արդեն հեռանում էինք Վարդաթիլից:
Հաջորդ օրը մենք պետք է լինեինք Վանի Աղթամարում՝ ներկա լինելու Սուրբ Խաչի պատարագին, բայց քանի որ մեքենան անսարք վիճակում էր, որոշեցինք մեկ այլ առիթով լինել կղզում:
Հիշում եմ՝ ճամփորդության ժամանակ գիշերեցինք Կարսում, Վանում և Բինգյոլում:
Յակոբի հետ հանդիպել եմ բազմաթիվ անգամներ: Հիմա հիշեցի, որ երբ հերթական անգամ Բեյրութում էի, Դամասկոսից եկել էր զրուցելու: Մեկ օր անցկացրեցինք միասին: Նրա հետ ճամփորդել եմ նաև Վրաստանում, Ջավախքում, Հայաստանի բազմաթիվ վայրերում:
Առաջիկայում, ԱՆԻ կենտրոնի հրատարակություններից մեկը կձոնեմ Յակոբ Յովակիմեանի հիշատակին:
Սիրելի Յակոբ, միշտ բարությամբ կհիշեմ քեզ, մոմ կվառեմ քո հոգու հանգստության ու խաղաղության համար:
Թաթուլ Հակոբյան
Ագարակ, Արաքսի ափ, Սյունիք, 14 նոյեմբեր, 2024թ
