Վայք համայնքի մաս են կազմում Վայք քաղաքը, ինչպես նաև Ազատեկ, Արին, Զեդեա, Փոռ և Հորադիս գյուղական բնակավայրերը:
Վայք համայնքի ընդհանուր բնակչությունը այսօր, ըստ Վայոց Ձորի մարզպետարանի տվյալների, 7.659 է:
Քաղաքը գտնվում է մարզկենտրոն Եղեգնաձորից 20կմ, Երևանից 140կմ հեռավորության վրա՝ Երևան-Գորիս-Արցախ ճանապարհի վրա։ Քաղաքի ներկա տարածքը տեղադրված է Արփա գետի միջին հոսանքում։ Տարածքը հյուսիսից, հյուսիս-արևմուտքից շրջապատված է Եղեգիսի, իսկ հարավից Վայոց ձորի լեռնաշղթաների ճյուղավորությունների խիստ կտրտված և թեք լանջերով։ Բացարձակ բարձրությունները տատանվում են 1200-1300 մետր։ Վայքի տարածքով հոսում է Արփա գետը, որը սկիզբ է առնում Վարդենիսի և Զանգեզուրի լեռնաշղթաների միացման կետից։
Նախախորհրդային շրջանում` 1850 թ. սկսած Վայքի տարածքը մտնում էր Երևանի նահանգի Շարուր-Դարալագյազի գավառի մեջ։ Այստեղ խորհրդային կարգերը հաստատվել են 1921թ-ին։ 1921-29թ-ին մտնում էր Դարալագյազի գավառի մեջ։ 1930-ին Դարալագյազի գավառը վերացվում է և հետագայում դրա տարածքից կազմվում են Եղեգնաձորի և Ազիզբեկովի շրջաններ։ 1956 թ. հոկտեմբերի 18-ի ՀՍՍՀ Գերագույն սովետի հրամանագրով Սոյլանը վերանվանվել է Ազիզբեկովի անունով, ասվում է Վայոց Ձորի մարզպետարանի կայքում։
Նոր կազմավորված վարչական շրջանը, իր կենտրոնն ունենալով Ազիզբեկով (Փշոնք-Փաշալու) գյուղը, շրջկենտրոնի անունով էլ կոչվում է Ազիզբեկովի շրջան։ Հետագայում Վայոց Ձորի արոտավայր Սոյլան գյուղատեղը ընտրվում է որպես Ազիզբեկովի վարչական կենտրոն և Հայկական ԽՍՀ Գերագույն Խորհրդի 1966 թ. հոկտեմբերի 12 հրամանագրով դառնում է քաղաքատիպ ավան Ազիզբեկով, իսկ նախկին Փշոնք, Փաշալու-Ազիզբեկով գյուղը Գերագույն Խորհրդի 1957 թ. հուլիսի 8 հրամանագրով դառնում է Զառիթափ։
Ազիզբեկով քաղաքատիպ ավանը 1990 թ. հրամանագրով ստացավ Վայք անունը:
Վայք, նախկինում Սոյլան արոտավայր-գյուղի բնակչությունը (աղբյուրը՝ Զավեն Կորկոտյան, “Խորհրդային Հայաստանի բնակչությունը վերջին հարյուրամյակում (1831-1931)”, ըստ տարիների, եղել է հետևյալը.
1831 թվական – 58 հոգի, բոլորը՝ իսլամ,
1873 թվական – 35 հոգի, բոլորը՝ հայ,
1886 թվական – 24 հոգի, բոլորը՝ հայ,
1897 թվական – 22 հոգի (համառուսական՝ ցարական մարդահամար), որից 8-ը՝ հայ, 14-ը՝ իսլամ,
1904 թվական – 14 հոգի,
1914 թվական – 14 հոգի, ըստ Կովկասյան օրացույցի,
1914 թվական – 15 հոգի, ըստ արխիվային տվյալների,
1916 թվական – 21 հոգի,
1919 թվական – տվյալներ չկան,
1922 թվական – 15 հոգի, բոլորը՝ հայ,
1926 թվական – 1 հոգի հայ (ԽՍՀՄ առաջին մարդահամար),
1931 թվական – տվյալներ չկան:
Դիտել և կարդալ նաև՝
