Գեղաշեն գյուղը գտնվում է Աբովյան քաղաքից 12 կմ հարավ-արևելք, Գեղամա լեռնաշղթայի արևմտյան ստորոտին:
Մինչև 1935 թվականը կոչվել է Ճաթղռան: 1935 թվականի հունվարի 3-ի որոշմամբ դարձել է Հրազդան, իսկ 1967 թվականի հոկտեմբերի 21-ի ՀՍՍՀ Գերագույն սովետի հրամանագրով անվանվել է Գեղաշեն:
Բնակիչները ներգաղթել են Ալաշկերտի, Սպահանի եւ Խոյի գավառներից` 1829 – 35թթ. և 1870-ին:
Գեղաշենի բնակչությունը (աղբյուրը՝ Զավեն Կորկոտյան, “Խորհրդային Հայաստանի բնակչությունը վերջին հարյուրամյակում (1831-1931)”, ըստ տարիների, եղել է հետևյալը.
1831 թվական – 69 հոգի, որից 50-ը՝ հայ, 19-ը՝ իսլամ
1873 թվական – 725 հոգի, բոլորը՝ հայ
1886 թվական – 941 հոգի, բոլորը՝ հայ
1897 թվական – 1085 հոգի (համառուսական՝ ցարական մարդահամար), որից 1084-ը՝ հայ, 1-ը՝ իսլամ
1904 թվական – 1035 հոգի
1914 թվական – 1587 հոգի, ըստ Կովկասյան օրացույցի
1914 թվական – 1138 հոգի, ըստ արխիվային տվյալների
1916 թվական – 1663 հոգի
1919 թվական – 1834 հոգի,
1922 թվական – 1667 հոգի, բոլորը՝ հայ
1926 թվական – 1759 հոգի (ԽՍՀՄ առաջին մարդահամար), բոլորը՝ հայ
1931 թվական – 1748 հոգի, բոլորը՝ հայ:
Դիտել և կարդալ նաև՝
