Այգեձոր գյուղը գտնվում է Տավուշի մարզի Բերդի, նախկինում՝ Շամշադին, շրջանում: Նախկինում ունեցել է Ղուլալի անունը: Սահմանակից է՝ հիմնականում անտառներով, Ադրբեջանի Թովուզի և Գետաբեկի շրջանների հետ:
Գյուղի տարածքը համընկնում է 12-րդ դարում հիմնված Մածնաբերդի /Ղըզկալա/ իշխանության տիրույթին: 18-րդ դարից հայտնի է ապագայում Այգեձորի մաս կազմած Քարատակլի /Էրի ձոր/ գյուղը: 19-րդ դարի սկզբին ստեղծվում են նաև Ղուլալի և Չալաբի թաղամասերը և գյուղը սկսում է կոչվել Ղուլալի: 1939-ին վերանվանվել է Այգեձոր:
Ի դեպ, 1920-1921 թվականներին Ղուլալիում խորհրդային կարգեր հաստատվել են բավականին դժվարությամբ: Գյուղացիները ամիսներ շարունակ պայքարել են խորհրդային 11-րդ բանակի դեմ և թույլ չեն տվել նրա մուտքը Ղուլալի:
Այգեձորի բնակչությունը ըստ տարիների եղել է հետևյալը.
1831 թվական – 484 հոգի
1873 թվական – 910 հոգի
1886 թվական – 1147 հոգի
1897 թվական – 1.100 (ցարական մարդահամար), բոլորը՝ հայ
1908 թվական – 929 հոգի
1914 թվական – 1.036 հոգի (Кавказский календарь, Կովկասյան օրացույց)
1916 թվական – 1.519 հոգի (Кавказский календарь, Կովկասյան օրացույց)
1922 թվական – 1.437 հոգի
1926 թվական – 1.150 հոգի (ԽՍՀՄ առաջին մարդահամար), որից 1.144-ը՝ հայ, 5-ը՝ թուրք, 1-ը՝ վրացի
1931 թվական – 1.678 հոգի, որից՝ 1.668-ը՝ հայ, 10-ը՝ ռուս
Աղբյուրը՝ Զավեն Կորկոտյան, “Խորհրդային Հայաստանի բնակչությունը վերջին հարյուրամյակում (1831-1931)”
Կորկոտյանի գրքում Ղուլալիից բացի նշվում է Կարմիր Ղուլալի բնակավայրը, որը 1922-ին ունեցել է 383, իսկ 1931-ին՝ 210 բնակիչ:
Բերդ/Շամշադինի շրջանի գյուղերում 1831-ի տվյալներով ոչ մի մուսուլման չի բնակվել, թեև գյուղերը սահմանակից են Ադրբեջանի Աղստաֆայի, Թովուզի և Գետաբեկի շրջաններին, խորհրդային և նախախորհրդային շրջանում հայերն ու մուսուլմանները միմյանց հետ բարեկամություն և առևտուր են արել:
Պատմությունը
Մածնաբերդի և Տավուշի Բագրատունի Կյուրիկյանները
Կյուրիկյանները Բագրատունյանց արքայական տոհմի կրտսեր ճյուղն է: Նրա հիմնադիրը Աշոտ Գ Ողորմածի որդի Գուրգենն էր՝ Կյուրիկեն: 10-րդ դարի կեսերից նրա կառավարմանն էին հանձնվել Գուգարքի հարավային մարզերը՝ Տաշիր-Ձորագետը: 1045 թվականին Բյուզանդիան գրավեց Անին, իսկ 1065-ին՝ Կարսի թագավորությունը: Դրանից հետո Հայաստանում Բագրատունյաց միակ կազմավորումը Կյուրիկյան թագավորությունն էր: 1081 թ. Հաղբատի վանքում Կյուրիկե Ա-ի աջակցությամբ Շիրակի եպիսկոպոս Բարսեղը օծվեց որպես Հայոց կաթողիկոս, ինչպես նաև նրա ժամանակ դրամ հատվեց, որ առայժմ միակն է Բագրատունյաց շրջանից:
11-րդ դարի վերջերին սելջուկները, որ մինչ այդ գրավել էին Հայաստանի մեծ մասը, աստիճանաբար զավթեցին նաև Տաշիր-Ձորագետը: Կյուրիկյաններին մնաց միայն կենտրոնական հատվածը՝ Լոռին Սանահին մայրաքաղաքով:
Անվերջ հարձակումների պատճառով Կյուրիկե Ա-ի որդիները՝ Դավիթն ու Աբասը 1113 թվականին ստիպված եղան հեռանալ և անցնել Տավուշ: Այստեղ նրանց հաջողվեց պահպանել իշխանությունը Տավուշ-Գարդման գավառների մի մասում՝ առաջացան երկու փոքր իշխանություններ՝ Մածնաբերդի և Տավուշի: Մածնաբերդի իշխանությունը գոյատևեց մինչև 13-րդ դարի կեսերը:
Մածնաբերդի տեր Կյուրիկե Բ-ի որդի Վասակը Գարդման գավառում հիմնեց Կյուրիկյան նոր, ոչ մեծ իշխանություն՝ Նոր բերդ կենտրոնով, որը կարճատև կյանք ունեցավ:
Պարսկական և ցարական տիրապետության շրջան
16-րդ դարում՝ թուրք-պարսկական պատերազմների սկզբնական շրջանում Իրանի կառավարիչեր Շահ Իսմայիլն ու նրա որդի Թահմասը իրենց թիկունքն ամրապնդելու նպատակով Հյուսիսային Հայաստանում (Լոռի, Աղստև, Տավուշ, Գարդման և այլն) բնակեցրին թյուրքական և մուսուլմանական ցեղերով՝ բորչալու, ղազախ և շամշադիլ։
Շամշադինի շրջանը 16-րդ դարում ներառել է այսօրվա Բերդի և Ճամբարակի, ինչպես նաև Ադրբեջանի մաս կազմող Ղազախի, Թովուզի և Գետաբեկի շրջանները:
Երբ Արևելյան Հայաստանը Իրանից անցավ Ռոմանովների Ռուսաստանին, Շամշադինը մաս կազմեց Ելիզավետպոլի (Գանձակի) նահանգի Ղազախի գավառին՝ դառնալով 3-րդ և 4-րդ պրիստավությունները: 1920-ի նոյեմբեր-դեկտեմբերին՝ Հայաստանի խորհրդայնացվելուց հետո, Հայհեղկոմը կատարեց վարչատարածքային նոր բաժանում: Հայկական ԽՍՀ բաժանվեց 8 գավառների և 33 գավառամասի։ 1921-ի օգոստոսին կազմվեց ևս մեկ գավառ՝ Զանգեզուրը 6 գավառակներով: Այս բաժանումը որոշ փոփոխություններով պահպանվեց մինչև 1929 թվականը, երբ հանրապետությունում կար 9 գավառ և 38 գավառակ: Շամշադինն այդ ժամանակ համարվել է Դիլիջանի գավառի Շամշադինի գավառակը:
1930 թվականի սեպտեմբերին Շամշադինը դարձավ առանձին շրջան Շամշադին, հետագայում՝ Բերդ, շրջկենտրոնով:
Խորհրդային վերջին շրջանում Շամշադինն ուներ 15 գյուղական խորհուրդ. Այգեձոր, Այգեպար, Արծվաբերդ, Վարագավան, Վերին Կարմիրաղբյուր, Մովսեսգեղ, Նավուր (Իծաքարի հետ), Ներքին Կարմիրաղբյուր, Նորաշեն, Պառավաքար, Տավուշ, Ծաղկավան, Չինարի, Չինչին, Չորաթան:
