Հայաստանի խորհրդարանը շատ բան է տեսել՝ 1999-ի Հոկտեմբերի 27-ի ահաբեկչություն, 1996-ի ընդդիմադիրների ծեծ հենց ամբիոնի մոտ ու տեսախցիկների առաջ, 2008-ի հետմարտմեկյան ամոթալի ելույթներ ու ձերբակալություններ: Երեկվա տեղի ունեցածը ո՛չ սպանդ էր, ո՛չ ծեծ, բայց պետության ընկալման տեսակետից պակաս մտահոգիչ չէր:
Ազգային ժողովի նախագահ Արարատ Միրզոյանը, ակնհայտորեն, իր տեղում չէր: Ազգային ժողովի նախագահն ամբողջ օրենսդիր մարմնի ղեկավարն է, մինչդեռ երեկ պարոն Միրզոյանը իրեն դրսևորեց որպես պարզ ու պարզունակ իմքայլական պատգամավոր: Ոչ ավելին:
Այն պահին, երբ փոխխոսնակ Ալեն Սիմոնյանը ամենափողոցային, սեքսիստական հայտարարություններ էր անում Անի Սամսոնյանի հասցեին, խորհրդարանի նախագահը պետք է ուղղակի փակեր Սիմոնյանի բերանը՝ ինչով այդ պահին հնարավոր էր՝ խոսափող անջատել և այլն: Եթե պարոն Միզոյանի միտքը այլ տեղ էր և չէր լսում իր տեղակալին ու գործընկերոջը (այդպես լինում է, չէ՞, երբ ներկա ես ինչ-որ խոսակցության, բայց չես լսում), ապա պարտավոր էր Էդմոն Մարուքյան-Ալեն Սիմոնյան ամոթալի ու փողոցային վարքագծին արձագանքել, առաջին հերթին՝ արձագանքել անձնական բնույթի ու սեքսիստական խայտառակ բառապաշարին:
Ես միշտ մտածել եմ, որ մարդիկ իրենց իրական դեմքը՝ կրթվածությունը, ինտելեկտը, էրուդիցիան, հարգանքը, անհանդուրժողականությունը, ատելությունը բացահայտում են կա՛մ կրիտիկական իրավիճակներում, կա՛մ հարբած ժամանակ: Հատուկ շնորհակալություն Ալեն Սիմոնյանին և Էդմոն Մարուքյանին: Չլիներ ձեր երեկվա փողոցային բանավեճը, մենք կմնայինք մեր նախկին կարծիքին:
Պարո՛ն Մարուքյան, հասկանալի է, որ Սիմոնյանի խոսքերը անթույլատրելի էին: Մարդկայնորեն, դժվար է ափերից դուրս չգալ, երբ փոխխոսնակը խոսում է իր ամուսնացած լինելու և կնոջ փեշի մասին, բայց ձեր բառապաշարը նույնքան անընդունելի էր, փողոցային ու ամոթալի:
Սա՞ է մեր խորհրդարանը:
Այս մարդի՞կ են ընտրյալները:
Քրեական մշակույթ կրող այս պատգամավորնե՞րն են մեր երկրի համար օրենքներ գրում ու փոխում:
Երեկ Հայաստանի գավառներից մեկում՝ Գավառում, տեղի ունեցած ոճրագործությունը ցնցել է բանական մարդուն:
Երեկ մենք իմացանք, որ չունենք խորհրդարան և չունենք ոստիկանություն: Ավելի քան 500 հոգանոց ամբոխը ճանապարհ է կտրում և ոստիկանության ղեկավարության առջև մարդկանց մորթում: Այսպիսի բան Սումգայիթում է եղել:
Որտե՞ղ է երաշխիքը, որ նման հրոսակախմբեր մի օր էլ չեն հարձակվի, ասենք՝ Ազգային ժողովի վրա:
Սա պետությո՞ւն է, թե՞ տարածք, որի վրա քրեական բարքերն են իշխում: Լինի այդ տարածքը խորհրդարանական, թե գավառական:
Թաթուլ Հակոբյան
ՍիվիլՆեթ
