ՆԱԽԱԳԱՀ ՌՈԲԵՐՏ ՔՈՉԱՐՅԱՆԻ ՀԱՆԴԻՊՈՒՄԸ ԶԱՆԳՎԱԾԱՅԻՆ ԼՐԱՏՎԱՄԻՋՈՑՆԵՐԻ ՆԵՐԿԱՅԱՑՈՒՑԻՉՆԵՐԻ ՀԵՏ
21 դեկտեմբեր, 2016թ.
Ռոբերտ Քոչարյան – Բարեւ ձեզ: Ողջունում եմ ձեզ նախագահի նստավայրում: Սա մեր հերթական հանդիպումն է, մի փոքր ընդլայնված կազմով, հրավիրվել են նաեւ օրաթերթերի լրագրողները: Համոզված եմ, որ շատ հարցեր են կուտակվել, եւ այս հանդիպման ժամանակ նպատակ ունեմ պարզաբանումներ տալ: Կարծում եմ, որ հարցերը հիմնականում կլինեն ներքաղաքական իրավիճակի, վերջին զարգացումների մասին, որոնք այսօր հետաքրքրում են մեր հասարակությանը: Համարում եմ, որ մեր երկիրը պետք է ապրի բնականոն ճանապարհով, բայց այնուամենայնիվ բորորս գիտակցում ենք, որ այսօր երկրում լարվածություն կա, հասարակությունը սա գիտակցում է: Տեղի են ունենում բավական ակտիվ քաղաքական պրոցեսներ, որոնց հիմնական նպատակը, իմ կարծիքով, հարմարվելն է նոր իրավիճակին, քանի որ հոկտեմբերի 27-ից հետո մենք իսկապես հայտնվել ենք մի նոր իրավիճակում: Սա վերաբերում է իշխանության բոլոր ճյուղերին, երկրի նախագահին, վարչապետին, կառավարությանը, Ազգային Ժողովին, մեր քաղաքական պրոցեսների բոլոր սուբյեկտներին: Ես կարծում եմ, որ այսօր հիմնական խնդիրն է գտնել հարաբերությունների այնպիսի նոր մեխանիզմներ իշխանության ճյուղերի միջեւ, քաղաքական գործիչների միջեւ, որոնք հնարավորություն կտան արդյունավետ կառավարել երկիրը: Սա մեր պարտավորությունն է, մեր պարտականությունն է: Այսօր մեզ հետ չկան շատ հզոր քաղաքական գործիչներ, եւ Վազգեն Սարգսյանը, եւ Կարեն Դեմիրճյանը, բայց մեզ ոչ ոք չի ազատել պատասխանատվությունից երկրի ճակատագրի համար, եւ կրկնում եմ, պարտավոր ենք, մենք՝ եւ նախագահը, եւ Ազգային Ժողովը, եւ կառավարությունը, եւ Ազգային Ժողովում ներկայացված կուսակցությունները, եւ բոլոր քաղաքական ուժերը, պարտավոր ենք գտնել հարաբերությունների, համագործակցության այնպիսի նոր մեխանիզմներ, որոնք հնարավորություն կտան արդյունավետ կառավարել: Ես լավատես եմ, ես տեսնում եմ, որ պրոցեսները ընթանում են ճիշտ ուղությամբ, լավատես եմ, որովհետեւ նման գնահատական եմ տեսնում եմ նաեւ քաղաքական ուժերի մոտ եւ Ազգային Ժողովում, եւ խորհրդարանի քաղաքական մեծամասնության մոտ, եւ վարչապետի մոտ, եւ կառավարությունում, իսկ դա ամենից գլխավոր նախապայմանն է հաջողության հասնելու համար:
Այսքանը որպես նախաբան: Խոսքը փոխանցում եմ ձեզ:
Արմեն Արզումանյան, ՙԱզգային հեռուստատեսություն՚ – Պարոն նախագահ, հոկտեմբերի 27-ի իրադարձություններից հետո քաղաքական ուժերի ճնշող մեծամասնությունը կոչ արեց համախմբվել նախագահի շուրջ, սատարել նախագահին եւ փորձ անել դուրս գալ ճգնաժամային իրավիճակից: Սակայն այնպիսի տպավորություն է ստեղծվնւմ, թե այդ քաղաքական ուժերը Ձեզ շատ ավելի են սատարում, քան Ձեր քաղաքական հենարան հանդիսացող ՙՄիասնություն՚ դաշինքը, մասնավորապես՝ Հանրապետական կուսակցությունը: Ճիշտ է, ՙԵրկրապահի՚ համագումարը շատ սուր էր, եւ ՀՀԿ-ի ընդլայնված նիստում քիչ ավելի մեղմ ձեւակերպումներ էին, եւ Անդրանիկ Մարգարյանը հայտարարեց, որ ՀՀԿ-ն կսատարի նախագահին, եթե նախագահը շարունակի կատարել իր նախընտրական խոստումները եւ ծրագիրը: Ինչու՞ է ծնվել սատարելու այդ եթե-ական միտումը, եւ արդյոք նախագահը պատրաստվու՞մ է փոխել իր ծրագիրը: Ի՞նչ է նշանակում սահմանադրական փոփոխություններ կատարելու ցանկությունը, եւ ինչպես պետք է փոխվի Սահմանադրությունը: Արդյո՞ք արգելվելու է նախագահի խորհրդարանը լուծարելու լիազորությունը:
– Ձեր հարցը բավական լայն էր: Ես բնական եմ համարում այս իրավիճակում որոշ եթե-ների առկայությունը. եւ նման ՙեթե՚ ես կարող եմ նաեւ իմ բառապաշարում օգտագործել անհրաժեշտության դեպքում: Բայց կարծում եմ, որ հիմնականում ֆոնը դրական էր, եւ ես այդ առումով գնահատում եմ ՀՀԿ համագումարի ընդհանուր մթնոլորտը, համագումարի որոշումները: Ես այստեղ որեւէ հնարավոր բարդություններ չեմ տեսնում:
Իմ ծրագրերում սկզբունքային փոփոխություններ մտցնելու նպատակներ չունեմ: Նման կարգի հայտարարություններ երբեք չեմ արել: Ինչ վերաբերում է սահմանադրական փոփոխություններին, ապա դա իմ սահմանադրական խոստումն էր, եթե հիշում եք, եւ աշխատանքը բավական ակտիվ ծավալվել էր հենց 1998թ. նախագահական ընտրություններից հետո: Այդ աշխատանքը շարունակվում է: Այն մեկուկես ամսով ընդհատվեց միայն հոկտեմբերի 27-ի դեպքերի հետ կապված: Ինչ վերաբերում է լիազորությունների վերաբաշխմանը, ապա ես բազմիցս ասել եմ, որ՝ այո, լիազորությունների վերաբաշխում պետք է տեղի ունենա: Եթե խոսքը նախագահի՝ ԱԺ լուծարելու իրավունքների մասին է, ապա ես նաեւ 1998թ. իմ հանդիպումների ժամանակ ասել եմ, որ այդ իրավունքը նախագահը պետք է ունենա, բայց միայն շատ հստակ սահմանված դեպքերում, ոչ թե բացարձակ իրավունք՝ լուծարել այն ժամանակ, երբ ինքն ուզի՝ խորհրդակցելով վարչապետի կամ ԱԺ նախագահի հետ, այլ կոնկրետ, ֆիքսված դեպքերում: Դրանցից մեկը, օրինակ կարող է լինել հետեւյալ. Ազգային ժողովը 2-3 ամիս ընդհանրապես չի հավաքվում եւ օրենսդրական գործունեություն ընդհանրապես չի ծավալում: Ինչ պետք է անենք. սպասենք 2-3 տարի՝ մինչեւ ԱԺ լիազորությունների ժամանակը լրանա: Ես համոզված եմ, որ այդպես չի լինելու, բայց այնուամենայնիվ, փակուղային իրավիճակներից դուրս գալու համար որոշ ուղղություններ Սահմանադրություն պետք է իր մեջ պարունակի:
Ես հանդիպումներ ունեցել եմ եւ Անդրանիկ Մարգարյանի հետ, եւ Տիգրան Թորոսյանի հետ, ԱԺ փոխնախագահ Տիգրան Թորոսյանը սահմանադրական բարեփոխումների հանձնաժողովում աշխատել է, եւ իմ այս տեսակետները նրանք շատ լավ գիտեն: Այո, պետք է սահմանափակել Ազգային ժողովը լուծարելու այդ բացարձակ իրավունքը, դա պետք է բացառել: Եվ այդ առումով ՀՀԿ-ի հետ որեւէ բարդություն չեմ տեսնում, քանի որ մոտեցումնեը համընկնում են: Կա միգուցե կասկածամտության մթնոլորտ՝ դա անել անպայման մինչեւ մայիս, որին ես, անկեղծ ասած, մի քիչ հումորով եմ վերաբերվում, բայց նաեւ հասկանում եմ, որ այդպիսի մթնոլորտ տվյալ իրավիճակում կարող է լինել:
Վահան Վարդանյան – ՙՀայոց աշխարհ՚ օրաթերթ – Տարբեր քաղաքական ուժեր ներքաղաքական ներկա կացության վերաբերյալ իրենց մոտեցումներն են հրապարակում եւ լուծումներ են առաջարկում: Երեկ մասնավորապես ՙԻրավունք եւ միաբանություն՚ դաշինքի ասուլիսում առաջարկվեց իշխանության բոլոր թեւերին, այդ թվում՝ նաեւ Ձեզ, եւ քաղաքական կուսակցություններին՝ 6 ամիս հայտարարել յուրատեսակ մորատորիում՝ չգնալ տնտեսական որեւէ վերաբաշխումների, կադրային մեծ փոփոխությունների, ռադիկալ փոփոխությունների, քաղաքական դաշտի վերաձեւումների, եւ փորձել այդ 6 ամսվա ընթացքում իրավիճակը լիցքաթափել, բերել ինչ-որ նորմալ կացության, հավասարակշռել հարաբերությունները: Ձեր վերաբերմունքը նման առաջարկներին: Դուք ի՞նչ հեռանկար եք տեսնում:
– Ես այդ առաջարկում որոշ ռացիոնալ էլեմենտներ տեսնում եմ, քանի որ կտրուկ ռադիկալ քայլերը անվստահության մթնոլորտում միշտ կարող են պայմանավորված լինել ոչ թե սկզբունքային հարցերով, ոչ թե ստրատեգիական լուծումներ գտնելու առումով, այլ իբրեւ տվյալ պահին իրար վստահել- չվստահելու, կասկածներ ունենալու հետեւանք: Եվ այդ առումով իրավիճակային լուրջ քայլեր անելը, որոնք կապված են երկրի համար սկզբունքային հարցերի հետ, իմ կարծիքով, ճիշտ չի լինի: Բոլորս, կարծես, բնազդով զգում ենք, որ շատ ավելի ուշադիր, շատ ավելի զգույշ, միմյանց նկատմամբ նրբանկատ պետք է լինենք այս պայմաններում: Եթե մենք նույնիսկ չհայտարարենք, ապա կրկնում եմ, բոլորս բնազդով զգում ենք, որ այդպես պետք է շարժվենք, առանց ժամկետներ ֆիքսելու:
Արամ Աբրահամյան, ՙԱ1+ ՚ հեռուստաընկերություն – Պարոն նախագահ, եթե հիշում եք, մեր նախորդ հանդիպման ժամանակ Դուք ասացիք, որ հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործությունը հեշտ բացվող գործ է, եւ դա կարող է բացահայտել ցանկացած թաղային ոստիկան: Մի՞թե այս գրեթե 2 ամսվա ընթացքում Հայաստանում չհայտնաբերվեց այդ թաղային ոստիկանը:
– Ես լավ եմ հիշում՝ ինչ եմ ասել մեր անցած հանդիպման ժամանակ եւ նաեւ հիմնավորել եմ, թե ինչի մասին է խոսքը: Քանի որ հանցագործությունը կատարողներն առկա են, ամբողջ գործողությունը տեսագրված է, եւ փաստերի տեսակետից այստեղ որեւէ խնդիր ոչ ոք չունի: Խոսքը շարժառիթների, դրդողներին գտնելու մասին է, եւ այստեղ կա մեծ աշխատանքի ծավալ՝ կապված փորձաքննությունների հետ: Բազմաթիվ փորձաքննությունների կարիք կա, որոնց արդյունքները քննչական խումբը մինչ այսօր չունի: Երբ ասում ենք՝ բացահայտում, խոսքը ոչ թե հանցագործության փաստը բացահայտելու մասին է, այլ հանցագործության՝ ամբողջությամբ: Ես նկատի ունեի փաստի բացահայտման խնդիրը, այն, ինչ ուղղակի կապված է ուղղակի հանցագործության կատարման հետ: Շարժառիթների, դրդողների, կազմակերպիչների մասին դժվար է գնահատել, թե ինչ կարգի երկարատեւ աշխատանք է պահանջվելու: Որովհետեւ այստեղ անպայման նաեւ սուբյեկտիվ գործոններ են լինելու, անպայման, այստեղ ենթադրությունների բավական մեծ բազա է լինելու: Ահաբեկիչների պահվածքից է շատ բան կախված, ինչ ցուցմունքներ կտան, քանի անգամ կփոխեն, ինչ ուղղությամբ կփորձեն իրենք նախաքննությունը տանել եւ այլն:
Մարինա Մկրտչյան, ՙԳոլոս Արմենիի՚ թերթ – Պարոն Նախագահ, մամուլում տեղ է գտել տեղեկատվություն, որ Մուշեղ Մովսիսյանի եւ Նաիրի Հունանյանի հանդեպ ֆիզիկական ճնշում է կիրառվում: Ինչպե՞ս եք Դուք տեղեկացված նման փաստերի առկայնության մասին, եւ արդյո՞ք դրանք նպաստում են հասարակության մեջ այն կարծիքի ձեւավորմանը, որ քննությունն իրոք օբյեկտիվ է ընթանում:
-Ես անմիջապես հետաքրքրվել եմ: Ինձ զեկուցում են, որ բռնություն չի գործադրվում: Կարելի է հարցնել՝ ես 100 տոկոսով վստա՞հ եմ, թե ոչ: Եմ չեմ կարող ասել, որ ես 100 տոկոսով վստահ եմ: Բայց ինձ զեկուցում են, եւ ուզում եմ հավատալ, որ բռնություն չի գործադրվում: Ինչ վերաբերում է հարցի երկրորդ մասին, ես ուզում եմ վստահ լինել, որ նախաքննությունը ճիշտ ուղղությամբ է ընթանում: Կրկնում եմ՝ մեկ այլ հարց է, որ ահաբեկիչները, կփորձեն ինչ-որ ուղղություն տալ նախաքննական ամբողջ գործընթացին: Բայց նաեւ քննչական խմբի խնդիրն է՝ ամեն ինչ անել, որ իսկապես այս գործը կասկածներ չառաջացնի ոչ մեկի մոտ, եւ այս գործի վերաբերյալ հասարակության կարծիքները միանշանակ վերջնական լինեն:
Գագիկ Նահապետյան, ՙՀայաստանի Հանրապետություն՚ օրաթերթ – Պարոն նախագահ, ըստ Ձեզ, որո՞նք են ԼՂՀ-ում ստեղծված իրավիճակի պատճառները, եւ որքանո՞վ է այդ իրավիճակը պատճառաբանված Հայաստանի ներքաղաքական կացությամբ ու Հայաստանի հասարակական եւ քաղաքական ուժերի գործողություններով:
-Դա երեւի մեկ օրվա լարվածության արդյունք չէ: Դուք հիշում եք, որ առնվազն մեկուկես-երկու տարի է, որ նման լարվածություն կա: Զինվորական եւ քաղաքացիական ղեկավարությունների միջեւ այդ պրոբլեմները կային առնվազն վերջին երկու տարվա ընթացքում: Փորձեմ իմ տեսակետն արտահայտել պատճառի վերաբերյալ: Ղարաբաղը բավական փոքր է, եւ Ղարաբաղի բանակը անհամաչափ է իր ռեսուրսներով, իր հնարավորություններով: Խոսքը միայն նյութական ռեսուրսների մասին չէ, այլ նաեւ մարդկային ռեսուրսների, այն շատ ավելի հզոր է, քան Ղարաբաղի տնտեսությունը, եւ քաղաքացիական կառույցները: Եվ շատ բնական է, որ նման կարգի կոնֆլիկտ կարող էր ստեղծվել: Լինելով Ղարաբաղում նախագահ՝ ես միշտ տեսնում էի այդ վտանգը, բայց երեւի իմ հեղինակությունն այն ժամանակ հնարավորություն էր տալիս զսպել նման երեւույթները: Հետո գործընթացները մի քիչ այլ ձեւով սկսեցին զարգանալ: Կարծում եմ, որ այն լուծումը, որը հիմա ունենք, եւ այն վճռականությունը, որ ցուցաբերեց ԼՂՀ նախագահը, ճիշտ էր: Իսկ օբյեկտիվ, հիմքում գտնվող պատճառները հենց սրանք էին:
Վալերի Այդինյան, ՙՆովոյե վրեմյա՚ թերթ– Պարոն նախագահ, Ռուսաստանում ավարտվեցին Պետական դումայի ընտրությունները, որոնք երկրում ուժերի նոր հարաբերակցություն ցույց տվեց. որոշ չափով սառեցվել են ռուս-ամերիկյան հարաբերությունները, եւ եթե դրան գումարենք այն հանգամանքները, որ մեր երկրում տեղի ունեցան: Ինչպե՞ս եք դուք գնահատում Հայաստանի միջազգային դիրքը եւ ի՞նչ եք սպասում, եկող տարի ի՞նչ խմորումներ, ի՞նչ գործընթացներ են հնարավոր:
-Ռուսաստանում ընտրությունների արդյունքներն, իսկապես, հետաքրքիր են, ես համոզված եմ, որ Ռուսաստանի իշխանությունները հիմա շատ ավելի լավ հնարավորություններ կունենա ավելի հետեւողական լինել բարփոխումների ճանապարհին, երկրում ժողովրդավարության հիմքերն ամրապնդելու գործում: Ես ողջունում եմ այդ արդյունքները: Ռուսաստան-Միացյալ Նահանգներ հարաբերություններ, ես համոզված եմ, որ կարգավորվելու են, դրանք չեն կարող երկարատեւ պրոբլեմային լինեն, հաշվի առնելով եւ Ռուսաստանի հնարավորությունները, նաեւ ռեսուրսային հնարավորությունները, Ռուսաստանի դերը, որը չի կարող նվազ կամ համաչափ չլինել իր հնարավորություններին: Համոզված եմ, որ այդ հարաբերությունները կարգավորվելու են, եւ այն քաղաքականությունը, որը Հայաստանը որդեգրել էր երկու տարի առաջ, հնարավորություն է ունենալու շարունակել: Այո՛, կոմպլեմենտարության սկզբունքը, որը դրված էր մեր արտաքին քաղաքականության ասպարեզում: Բարդություններ չեմ տեսնում: Համոզված եմ, որ Չեչնիայում հարցերը մի քիչ կարգավորվեն, իսկ ամեն ինչ գալիս է այդ տրամաբանական ավարտին, Ռուսաստան-ԱՄՆ հարաբերությունները կարգավորվելու են, եւ առաջիկայում Հայաստանը եւ տարածաշրջանը լուրջ պրոբլեմներ չեն ունենալու:
Արիս Ղազինյան, ՙԵրկիր՚ օրաթերթ– Պարոն Նախագահ, այնպես ստացվեց, որ հոկտեմբերի 27-ը ազդարարեց նոր թվագրություն մեր պատմագրության մեջ: Ես հակված եմ մտածել, որ սա սոսկ առիթ չէր, ողբերգություն, այլ պայմանավորված էր բազմաթիվ հակասությունների լիցքաթափմամբ, որոնք կուտակվել էին նախորդ տարիների կառավարման ընթացքում: Եվ ոչ միայն հոկտեմբերի 27-ը, դրան հաջորդող տարբեր պայթուցիկ նյութերի մասին ահազանգերը, որ միտված էին ավելի ապակայունացնել իրավիճակը, նաեւ Ղարաբաղի իրադարձությունները, եւ վերջինը, որ ընդհանրապես դժվար էր գուշակել, որ հոկտեմբերի 27-ի գործողությունների կծիկը գոնե այսօր գլորվում է դեպի ՀՀ Նախագահի նստավայր՝ ձերբակալված է ձեր աշխատակազմի նախկին ղեկավարը: Ինչ կասեք այդ մասին, եւ ինչպիսի՞ն է Ձեր դիմադրողականությունն այս բոլոր գործընթացների հանդեպ:
-Ըստ էության, իմ գնահատականն այն է, որ Հայաստանում ահաբեկչության ճանապարհով կատարվել է հեղաշրջման փորձ: Ես կարծում եմ՝ հոկտեմբերի 27-ի դեպքերը կարելի է այսպես որակել: Եվ դա հիմա ունի իր շարունակությունը՝ կապված նաեւ Ալեքսան Հարությունյանի անձի, ձեր նշած հանգամանքների հետ: Սկզբից ես շատ ավելի պարզ էի նայում կատարվածին, բայց այսօր մտածում եմ, որ սա նույն ծրագրի երկրորդ փուլն է սկսվում, կամ այդ փուլը սկսելու փորձ է կատարվում: Այսօր գնահատականս սա է:
Աշոտ Արամյան, ՙՌեսպուբլիկա Արմենիա՚ օրաթերթ – Պարոն նախագահ, ես նորից կուզենայի անդրադառնալ սահմանադրական փոփոխությունների հարցին, վերջերս դրա մասին շատ է խոսվում, եւ տպավորություն է ստեղծվում, որ Ձեզ ինչ-որ տեղ դրանք պարտադրվում են: Չնայած հայտնի է, որ եւ նախաձեռնողը, եւ հանձնաժողով ստեղծողը Դուք եք եղել: Ըստ Ձեզ, ինչու՞մ պետք է լինի լիազորությունների վերաբաշխումը իշխանության տարբեր թեւերի միջեւ, այսինքն՝ ո՞ր ուղղություններով:
– Ես դժվարանում եմ հիմա դրա մասին մանրամասն բացատրություն տալ: Ուղղակի ձեզ կառաջարկեի ուշադիր ուսումնասիրել մինչեւ այսօր արված գործը սահմանադրական բարեփոխումների հանձնաժողովի կողմից: Ավելի քան 1,5 տարի աշխատանք է կատարվել, եւ բավական հետաքրքիր նյութեր մենք արդեն ունենք: Ժամկետների առումեվ տեսակետը հետեւյալն էր. մինչեւ տարեվերջ ես պետք է նյութերն Ազգային ժողով ներկայացնեի, որից հետո հույս կար մի քանի ամսվա ընթացքում հարցը քննարկել խորհրդարանում եւ առաջադրել հանրաքվեի: Բայց մոտ երկու ամիս՝ կապված հոկտեմբերի 27-ի դեպքերի հետ, այդ պրոցեսն ուշացել է:
Ինչ պետք է փոխվի Սահմանադրության մեջ, կային մի քանի սկզբունքային կետեր: Առաջինը՝ այն աբսուրդային, ուղղակի ասած, հակասությունները, որոնք տեղի են ունեցել: Հնարավոր չէր ընդունել մի Սահմանադրություն, որտեղ նման սխալներ չլինեին: Չի լինում այդպիսի փաստաթուղթ, չի լինում այդպիսի օրենք: Խոսքը Սահմանադրական Դատարանի լիազորությունների ընդլայնման մասին էր, որ ՍԴ դիմելու իրավունք ունենան ոչ միան Նախագահը, կամ պատգամավորների մեկ երրորդը, այլ դիմող սուբյեկտների քանակն, անկասկած, պետք է ընդլայնվեր: Խոսքը մարդու իրավունքների պաշտպանության վերաբերյալ որոշ լրացուցիչ հնարավորությունների ստեղծման մասին է: Խոսքը դատական իշխանությանը վերաբերող փոփոխությունների մասին էր, որ պետք է ավելացնել դատական իշխանության ազատության աստիճանը: Խոսքը նախագահի՝ ԱԺ-ն լուծարելու բացարձակ իրավունքի մասին էր, որը ուղղակի ժամանակին ընդունված ճիշտ դրույթ չէր: Խոսքը նախագահ-կառավարություն հարաբերությունների մասին էր: Ես չեմ կարծում, թե վարչապետը կառավարության նիստերը պետք է վարի նախագահի հանձնարարությամբ: Այդպես չպետք է լինի: Ձեր ուշադրությունը կհրավիրեի արդեն կուտակված աշխատանքը ուսումնասիրելուն, եւ դուք կտեսնեք այն, ինչի մասին հիմա խոսվում է, ես բազմիցս նշել եմ իմ հանդիպումներում եւ իմ նախընտրական խոստումներն են: Ես միայն շնորհակալ կլինեմ ԱԺ քաղաքական մեծամասնությանը, որ ինձ օգնեն ավելի արագ այդ խոստումներն իրականացնել: Գիտեք, հիմա կասկածամտության, անվստահության մթնոլորտը նոր երանգներ է տալիս այս պրոցեսին: Անցանկալի երանգներ, բայց սա փաստ է, եւ այս փաստի հետ հաշվի չնստել ուղղակի հնարավոր չէ:
Արամ Սաֆարյան, ՙՊրոմեթեւս՚ հեռուստատեսություն – Պարոն նախագահ, բոլորը երեւի համաձայն են, որ հոկտեմբերի 27-ի ողբերգական իրադարձություններից հետո երկրում քաղաքական դաշտում, հասարակության մեջ լարվածություն կա, եւ նույնիսկ ամենածայրահեղ անառողջ բռնկումներով: Դուք որպես հանրապետության Նախագահ, Սահմանադրության երաշխավոր ի՞նչ քայլեր կուզենայիք, որ ձեռնարկեին իշխանության թեւերը՝ այս լարվածությունը շուտափույթս հանգստացնելու ուղղությամբ, որովհետեւ Հանրապետական կուսակցության խորհրդի վերջին նիստում էլ, վարչապետն էլ ասաց, որ ուզում են շուտափույթ կայունացնել իրավիճակը, բայց ձեր կարծիքով, էլ ի՞նչ քայլեր պետք է արվեն, որ Հայաստանում վիճակը կայունանա:
-Առաջին հերթին՝ իշխանության բոլոր թեւերի շատ ակտիվ համագործակցություն, հոկտեմբերի 27-ի դեպքերի նախաքննության ընթացքը, որը վերջնականապես պետք է հանի անվստահության մթնոլորտը եւ իհարկե՝ ժամանակ: Ես չեմ կարծում, որ մեկ-երկու օրում, կամ մի քանի շաբաթվա ընթացքում հնարավոր կլիներ ամեն ինչ կարգավորել: Ժամանակ է պետք, ընթանում են քաղաքական պրոցեսներ, որոնց հիմնական նպատակն է հարմարվել այս նոր իրավիճակին եւ փորձել գտնել այնպիսի մեխանիզմներ, որ այս նոր իրավիճակում հնարավոր լինի արդյունավետ կառավարել երկիրը:
Ռոբերտ Մավիսակալյան, ՙԱրմենիա՚ հեռուստաընկերություն– Պարոն Նախագահ, այս ասուլիսը տեղի է ունենում Նոր տարվա շեմին, ես ուզում եմ թեման փոքր-ինչ փոխել, եւ քաղաքական վայրիվերումների պայմաններում մենք մոռանում ենք շարքային քաղաքացուն: Չենք խոսում այն մասին, թե ինչո՞վ է նա սնվում, ի՞նչ է վաստակում, ի՞նչ ակնկալիքներ կարող է ունենալ մեր երկրի քաղաքացին գալիք տարի, ի՞նչ հույսերով նա կարող է մտնել հաջորդ հազարամյակ:
-Հարցը շատ ընդհանուր է: Միանշանակ է, որ հոկտեմբերի 27-ի դեպքերը լուրջ ազդեցություն են ունեցել տնտեսական իրավիճակի վրա: Ընդհանրապես, տնտեսության իներցիան միշտ մեծ է լինում, եւ այդ իներցիայի ազդեցությունը զգացվում է որոշ ժամանակ հետո: Համոզված եմ եւ գիտակցում եմ, որ 2000թ. տնտեսական առումով բավական ծանր է լինելու երկրի համար, եւ հիմա կառավարությունն աշխատում է բյուջեի նոր տարբերակի վրա, քանի որ ստիպված է հաշվի նստել իրադարձությունների հետ: Բյուջեն կլինի մի քիչ ավելի համեստ, քան մենք նախատեսում էինք: Համարում եմ, որ մենք պետք է շատ պարզ ու անկեղծ ժողովրդին ասենք, որ վիճակն այսպիսին է: Պետք է փորձենք ապահովել տնտեսական աճ, անպայման շարունակենք բարեփոխումների գործընթացը, այն քաղաքականությունը, որը հռչակվել է նախորդ կառավարության կողմից՝ պետք է շարունակվի: Դա ամբողջությամբ տեղավորվում է նաեւ իմ նախընտրական խոստումների շրջանակներում: Ես քաղաքականության կտրուկ փոփոխության անհրաժեշտություն չեմ տեսնում: Ուղղակի պետք է հետեւողական լինենք, եւ կարծում եմ, կայունություն ապահովելով եւ ներքաղաքական մթնոլորտը մեղմացնելով՝ մենք լավագույնս կնպաստենք մեր տնտեսական զարգացմանը: Եթե խոսում ենք տնտեսության զարգացման մասին, կայունությունը համար առաջին նախապայմանն է:
Ռաֆիկ Հովհաննիսյան, ՙԱզգ՚ օրաթերթ – Պարոն նախագահ, ձեր աշխատակազմի ղեկավարը՝ պրն. Սարգսյանը իր վերջին ասուլիսում հայտարարեց, որ ձեր հենարանը Սահմանադրությունն է: Ես միամտաբար կարծում էի, որ Նախագահի հենարանը ժողովուրդն է եւ ոչ թե Սահմանադրությունը: Չե՞ք գտնում, որ դուք բավականաչափ կտրվել եք ժողովրդից: Եվ ձեր ընդդիմադիրները, եւ կողմնակիցները, խոսելով վաղաժամկետ ընտրությունների մասին, հաշվի չեն առնում, թե այդ առթիվ ի՞նչ է մտածում ժողովուրդը, արդյո՞ք համաձայն է ժողովուրդը վաղաժամկետ ընտրությունների: Ուզում եմ ասել, որ մեզանում ստեղծվել է մի վիճակ, երբ ժողովուրդը չի դիտվում որպես քաղաքական գործոն՝ նպատակ է, բայց ոչ գործոն: Համաձայն եք դուք այս գնահատականին:
-Իրոք, Սահմանադրությունը Նախագահի համար այսօր իսկապես, երեւի ճիշտ չեմ արտահայտվում, բայց մի գործնական գործիք է, եւ եթե ինչ-որ տեղ կա անվստահության մթնոլորտ, դա շրջանցելու լավագույն ձեւը Սահմանադրությունը, օրենքները հիշելն է, եւ պետք է բոլոր գործընթացները, իշխանության տարբեր ճյուղերի գործունեությունը կարգավորել հենց այս փաստաթղթերի շրջանակներում: Սա լավագույն տարբերակն է: Ինչ վերաբերվում է ժողովրդին այս գործընթացների սուբյեկտ դարձնելուն, ես համամիտ չեմ ձեզ հետ: Հոկտեմբերի 27-ից հետո ժողովուրդը միանաշանակ արտահայտվեց, եւ այդ քաղաքական պրոցեսների ժամանակ, երբ որոշ մտահոգություններ ստեղծվեցին, մեր մտավորականությունը շատ ակտիվ էր, մարդիկ շատ ակտիվ արտահայտվում էին: Մենք պետք է հաշվի առնենք նաեւ հետեւյալը, որ ժողովուրդը սովորաբար որպես քաղաքական պրոցեսների սուբյեկտ ակտիվ մասնակից է դառնում ընտրությունների օրը: Մեր Սահմանադրությունը եւ օրենքները սա է նաեւ ենթադրում: Տվյալ պարագայում ես համարում եմ, որ ընտրվելով ժողովրդի կողմից՝ ես պարտավոր եմ եղել այս ճգնաժամային իրավիճակում բեռը չտեղափոխել ժողովրդի ուսերին, այլ փորձել ինքս հաղթահարել այդ դժվարությունները՝ բեռը տանելով: Իհարկե, կարելի էր այլ կարգի կոչեր անել, փորձել ժողովրդին այդ քաղաքական պրոցեսների անմիջական մասնակից դարձնել, բայց կստացվեր, կրկնում եմ, որ բեռը եւ ծանրությունը իմ ուսերից փորձում եմ տեղափոխել ժողովրդի ուսերին: Ինչքանո՞վ դա ազնիվ կլիներ նախագահի կողմից: Միգուցե ես ճիշտ չեմ, բայց կուզեի, որ այս տեսանկյունից փորձեիք գնահատել իրավիճակը
Վահրամ Մարտիրոսյան, ՙԱր՚ հեռուստաընկերություն– Պարոն Նախագահ, այն հանգամանքը, որ ժողովրդի հետ ուղղակի շփումը կամ դիմելը ժողովրդին, կամ հույսը ժողովրդի վրա դնելը, այնուամենայնիվ սակավ է եղել, միգուցե նրանից է, որ եթե անցկացվի հասարակական կարծիքի հարցում, ոչ մի քաղաքական գործիչ երեւի 10 տոկոսի սահմանը չանցնի: Նախ, կուզեի՝ Դուք ճշտեիք, թե՝ ասելով, որ Ալիկ Հարությունյանի ձերբակալումով միգուցե սկսվում է հեղաշրջման երկրորդ փուլը, Դուք նկատի ունեք, որ այդ փուլը նախագահական պալատը, այսպես ասած, գլխատե՞լն է, եւ, արդյո՞ք, դա չի նշանակում, որ բավականաչափ վստահություն չունեք քննության հանդեպ: Եվ երկրորդ հարցը՝ ինչպես եք գնահատում զանգվածային լրատվության միջոցների դերը այս ամբողջ ընթացքում՝ հոկտեմբերի 27-ից մինչեւ հիմա:
-Ես ասացի, որ այն, ինչ որ կատարվում է Ալիկ Հարությունյանի հետ, միգուցե նույն ծրագրի երկրորդ մասն է: Բայց դա չի նշանակում, որ ես վստահություն չունեմ քննչական խմբի նկատմամբ: Այդպես չէ: Բայց երբ որ Նաիրի Հունանյանն է Ալիկ Հարությունյանի վերաբերյալ ինչ-որ ցուցմունքներ տալիս, ես սկսում եմ կասկածել, որ, իսկապես, ինչ-որ բան այդ մարդու համար, կամ ինչ-որ ուժերի համար, կիսատ է մնացել, այդ կիսատ գործը փորձում է ինչ-որ տարբերակով ավարտին հասցնել: Ես այդ առումով բավական իրատեսական եմ գնահատում իրավիճակը: Բոլոր այն հայտարարությունները՝ արտահերթ ընտրությունների մասին, որոնք հնչել են, այդ թվում մարդկանց կողմից, ովքեր ի պաշտոնե իրավունք չունեին նման բաների մասին խոսել, դա հարված է հենց կառավարությանը, հարված է երկրի տնտեսական զարգացմանը: Եթե մենք ուզում ենք երկրում տնտեսական պրոբլեմներ ունենալ, ապա լավագույն ճանապարհը ամիսը մեկ անգամ խոսք բացելն է արտահերթ ընտրությունների մասին՝ թե՛ նախագահական, թե՛ Ազգային Ժողովի: Իսկապես, ամիսը մեկ անգամ խոսք բացել արտահերթ ընտրությունների մասին, եւ դուք վստահ եղեք, որ այդ ամիսը տնտեսության համար լինելու է կորած:
Ես վստահությունս չեմ կորցրել: Ճիշտ հակառակը. ես շատ դեպքում, հասկանում եմ, որ իմ զսպվածությունը կարող է որոշ տեղ տպավորություն թողնել, թե ես վճռական չեմ: Ընդհակառակը՝ ես պետք է ասեմ, որ այդպիսի զսպված կեցվածք ընդունելու համար բավական ինքնավստահ պետք է լինես խուճապի չմատնվելու եւ սխալ քայլեր չանելու համար:
Ինչ վերաբերում է ԶԼՄ-ներին: Չեմ կարող ասել, որ մեր ԶԼՄ-ները, այսպես ասած ՙմեծ սեր՚ են ցուցաբերում իմ նկատմամբ այս վերջին երկու-երեք տարվա ընթացքում, բայց այնուամենայնիվ, համարում եմ, որ կայացման փուլում է գտնվում երկիրը եւ կարող եմ ասել, որ չորրորդ իշխանությունը նաեւ այս կրիտիկական պահին գտնվեց բավականին բարձր մակարդակի վրա: Ես դա գնահատում եմ շատ դրական, իհարկե վերապահումներով որոշ լրատվական միջոցների նկատմամբ, բայց դա էլ եմ բնական համարում:
Արմեն Արզումանյան, ՙԱզգային հեռուստատեսություն՚– Պարոն նախագահ, հոկտեմբերյան իրադարձություններից հետո ղարաբաղյան հիմնախնդրի կարգավորումը փաստորեն երկրորդ պլան մղվեց: Դուք հայտարարել եք, որ ժամանակ եք խնդրել եւ ադրբեջանական կողմից, եւ եռանախագահներից խնդրի կարգավորման համար: Այս պահին ինչ-որ բան հստակ է վերջին այցելությունից հետո, ե՞րբ կսկսվեն ակտիվ բանակցությունները, ե՞րբ է հնարավոր ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի շրջանակներում ղարաբաղյան հարցի շուրջ ակտիվ բանակցությունների վերսկսումը:
-Մինսկի խմբի համանախագահների նոր այցը ցույց տվեց, որ գործընթացը չի դադարեցվել: Հունվարին, ես կարծում եմ, որ հանդիպում կունենամ Ալիեւի հետ: Գործընթացը շարունակվելու է, բայց կրկնում եմ, ես չեմ պատկերացնում հարցի վերջնական կարգավորումն առանց երկրում կայուն իրավիճակի: Եվ հենց այս հանգամանքը հաշվի առնելով, այո՛, ես խնդրել եմ ժամանակ, բայց հունվարից այնուամենայնիվ բանակցային պրոցեսների մեջ մենք մտնելու ենք:
Վահան Վարդանյան, ՙՀայոց աշխարհ՚ օրաթերթ– Պարոն նախագահ ձեր աշխատակազմի ղեկավարը վերջին ասուլիսում նշեց, որ ձեր կողմից ստացել է հանձնարարություն ազգային անվտանգության նոր հայեցակարգ մշակելու վերաբերյալ: Ո՞ր ոլորտներին է առնչվելու այդ համակարգը, արդյոք միայն ազգային անվտանգության, ներքին գործերին, բանակին, թե ընդգրկելու է նաեւ այլ բնագավառներ:
-Խոսքը գնում է համապարփակ ծրագրի մասին: Չի կարելի սահմանափակվել որեւէ գերատեսչության գործունեության ծավալներով: Մենք նման մոտեցումներ քննարկել ենք Անվտանգության խորհրդում, գործը կիսատ է մնացել եւ մենք անպայման այն պետք է շարունակենք:
Արամ Աբրահամյան, ՙԱ1+՚ հեռուստաընկերություն -Դուք ասացիք, որ զուսպ եք, բայց վճռական: Ես խնդրում եմ մեկնաբանել հետեւյալ իրավիճակը. կառավարության անդամը՝ նախարար Շիրխանյանը, պահանջում է նախագահի հրաժարականը: Նորմալ երկրում նախագահը պետք է այդ նախարարին ազատի աշխատանքից: Քանի որ Դու՞ք չեք ազատում, դա չի՞ խոսում նախագահական իշխանության թուլության մասին:
-Այսօր ակնհայտ է, որ իշխանության ճյուղերն ավելի թույլ են, քան եղել են մինչեւ հոկտեմբերի 27-ը: Եվ եթե որեւէ մեկը կարծում է, թե երկրում իշխանության մեկ թեւը կարող է թույլ լինել, մյուսը՝ ուժեղ, սխալվում է: Դա նշանակում է ընդհանրապես երկրի թուլություն: Տվյալ դեպքում խոսքը ոչ թե հրաժարականի, այլ, եթե չեմ սխալվում, արտահերթ ընտրությունների հիմնավորումների մասին էր: Սովորաբար նման ելույթները, նման հայտարարությունները պետք է լինեին կամ տվյալ պաշտոնյայի հրաժարականից հետո, կամ անմիջապես մինչեւ հրաժարականը, որովհետեւ ամենասովորական էթիկայի պահանջներն այդպիսին են: Եվ շատ բնական է, որ ժողովրդի մեջ հարց է առաջանում՝ ինչու՞ նախագահը չի ազատում նրան: Ես ուղղակի հիշեցնում եմ, որ մեր Սահմանադրությամբ ես նշանակում եւ ազատում եմ նախարարներին վարչապետի ներկայացմամբ: Նման հայտարարությամբ պետական պաշտոնյան, նախարարը շատ դժվար կացության մեջ է դրել եւ նախագահին, եւ վարչապետին: Ուղղակի անթույլատրելի է նաեւ զուտ բարոյական տեսակետից, որովհետեւ նախագահից պետք է հարցնեն, որ նորմալ երկիր չենք, եթե չենք ազատում: Նախագահը ստիպված պետք է ասի, որ ինքը ազատելու իրավունք ուղղակի չունի՝ դա կարող է անել միայն վարչապետի ներկայացմամբ: Անպայման դուք հարցնելու եք վարչապետին, թե նա կիսու՞մ է նախարարի կարծիքը: Վարչապետը ստիպված է լինելու ինչ-որ բացատրություն տալ, եթե նա ասի, որ կիսում է, միանգամից նախագահ-վարչապետ հակամարտության մասին կխոսվի: Քանի որ նման հակամարտություն չկա, բայց նաեւ որոշ հանգամանքներից ելնելով՝ տվյալ նախարարին ազատելու նպատակ տվյալ իրավիճակի հետ կապված նա չուներ, ապա, կրկնում եմ, շատ անհասկանալի վիճակում ենք հայտնվում մենք երկուսս էլ:
Կարծում եմ, որ սա այս մի քիչ ծանր ժամանակի հետեւանք է, եւ հետագայում եթե մի որեւէ պետական պաշտոնյա, նախարար նման հայտարարություններով հանդես գա, հետեւանքներն ուրիշ կլինեն: Եթե մենք հարգում ենք երկիրը, եթե հարգում ենք գոնե այս վերջին տասը տարվա մեր արածը, մենք պարտավոր ենք այլ կերպ վարվել, պարտավոր ենք այլ կերպ աշխատել:
Մարինա Մկրտչյան, ՙԳոլոս Արմենիի. թերթ – Վարչապետը Հանրապետական կուսակցության խորհրդի նիստից հետո հայտարարեց, որ Նախագահին ընդդիմություն չկա: Այդ կարծիքը ձեւակերպեմ որպես հարց. Նախագահին ընդդիմություն չկա՞:
-Վարչապետն ի նկատի ուներ Հանրապետական կուսակցությունը, Ազգային Ժողովի մեծամասնությանը եւ անձամբ իրեն: Այդ առումով դա միայն ողջունելի է, եւ հատկապես այս վերջին ժամանակաշրջանում բավականին ակտիվ համագործակցություն կա կառավարության հետ, վարչապետի հետ, կարծում եմ, որ սա իսկապես ցույց է տալիս, որ դուրս ենք գալիս ստեղծված ծանր իրավիճակից: Խոսքը վերաբերում էր այն ուժերին, այն կուսակցություններին, որոնք իրենց աջակցությունն են հայտնել նաեւ իրեն՝ վարչապետին:
Գագիկ Նահապետյան, ՙՀայաստանի Հանրապետություն՚ -Հաշվի առնելով այն կարծիքները, թե քաղաքական ուժեր կան, որոնք փորձում են ռեւանշի հասնել, ո՞ր պարագայում է հնարավոր ձեր պաշտոնաթողությունը ժամկետից շուտ եւ ի հաշիվ դրա՝ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի վերադարձը իշխանության:
-Ես չեմ ուզում Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի մասին որեւէ բան ասել: Երեւի նկատել եք, որ ես բավական զուսպ եմ եւ չեմ կարծում, որ նախագահը պետք է նախկին նախագահի գործունեությանը որեւէ գնահատական փորձի տալ:
Ինչ վերաբերում է ռեւանշին, ապա բնական եմ համարում, եւ կարծում եմ՝ բոլորդ նկատել եք այն ակտիվությունը, որը միանգամից ցուցաբերեցին հենց այդ ուժերը: Ես նախկին նախագահին անջատում եմ այդ ուժերից: Բայց ակտիվությունը նաեւ կասկածելի է: Չափից դուրս՝ ակտիվ էին, եւ այնպիսի մի տպավորություն էր, որ կարծես թե մարդիկ զգացին, որ այս իրավիճակում կարող են ինչ-որ օգուտներ քաղել: Այստեղ մենք ինչ-որ բարոյական կատեգորիաների մասին պիտի մտածենք:
Վալերի Այդինյան, ՙՆովոյե վրեմյա՚ թերթ– Համարում եք Դուք արդյոք, որ իրավիճակը Ղարաբաղում կայուն է, եւ Ձեր կարծիքով, ինչպիսին պետք է լինեն Հայաստանի եւ Ղարաբաղի կառավարությունների առաջին քայլերը:
-Այո, համարում եմ, որ իրավիճակը կայուն է, քանի որ հարցի լուծումը օրինական էր եւ տվյալ դեպքում յուրաքանչյուր այլ կարգի լուծում կբերեր շատ երկարատեւ պրոբլեմների: Համագործակցությունը կառավարությունների մեջ միշտ էլ եղել է, եւ նկատելի է նաեւ 1991 թվից մինչեւ այսօր Հայաստանի եւ Ղարաբաղի իշխանությունների միջեւ երբեք պրոբլեմներ չի եղել, եւ համոզված եմ, որ չի լինելու:
Արիս Ղազինյան, ՙԵրկիր՚ օրաթերթ– Պարոն նախագահ հեղաշրջման երկրորդ փուլ ասելով, կարելի է մտածել, որ որոշ ուժեր ասելով Դուք նկատի ունեք, նրանց, որ մասնավորապես 1998 թվականից խոսում են Ձեր անհապաղ հրաժարականի մասին: Եվ այս ենթատեքստում, եթե հոկտեմբերի 27-ի դեպքերն, ըստ Ձեզ, պետական հեղաշրջման փորձ էին, ներքուստ չե՞ք վախենում, որ մասնավորապես Նաիրի Հունանյանը կարող է եւ Ձեր անունը տալ:
-Ոչ մի բանից չեմ զարմանա: Ես կարծում եմ, որ Նաիրի Հունանյանը շարունակում է այն սեւ գործը, որը արեց: Մյուս կողմից՝ երբ մտածում ես, որ նա գնացել է նման քայլի, իսկ ի՞նչ պետք է անի Նաիրի Հունանյանը, ինչու՞ պիտի հանկարծ ճանապարհի կեսին կանգ առնի…
Աշոտ Արամյան, ՙՌեսպուբլիկա Արմենիա՚ օրաթերթ – Պարոն նախագահ, հոկտեմբերի 27-ը եւ դրան հաջորդած դեպքերը չէին կարող իրենց ցավալի ազդեցությունը չունենալ տնտեսական զարգացումների վրա, նկատի ունեմ վարկերի, ներդրումների հոսքերի ժամկետների առումով: Դուք չեք գտնում, որ եթե այդպես շարունակվի, բոլորն ասում են, որ լարվածությունը, անվստահությունը հասարակության մեջ պահպանվում է, եւ տնտեսությունը, եւ բյուջեն, եւ սոցիալական ծրագրերը շուտով կործանման եզրին կկանգնեն:
-Արդեն մթնոլորտը փոխվում է, այդ միտումները տեսնում եմ, բայց, այո՛, լարվածություն կա, պրոբլեմներ կան, բայց ես դրական տենդենցներ նկատում եմ: Ինչ վերաբերում է վարկերին, այն բոլոր ծրագրերը, որոնք կապված են կառավարության, պետական մարմինների հետ, բոլոր այդ ծրագրերը շարունակվելու են, եւ ձգձգումների պատճառ չեմ տեսնում: Տնտեսության վրա ազդեցություն ասելով, ես նկատի ունեմ մասնավոր ներդրումները, Հայաստանում բիզնեսի ակտիվությունը: Կրկնում եմ, բոլոր ծրագրերը՝ կապված SAC-ի երրորդ տրանշի հետ, Համաշխարհային բանկի հետ վարկային ծրագրերի իրականացման հետ, Լինսի հիմնադրամի հետ, այդ բոլոր ծրագրերը շարունակվելու են: Եվ այստեղ ես կարող եմ արձանագրել, որ նունիսկ այս բարդությունները չազդեցին, եւ այս բարդ իրավիճակում բոլոր նախնական պայմանավորվածությունները, որ կային վարկային ծրագրերի իրականացման համար, մենք կարողացանք կատարել:
Արամ Սաֆարյան, ՙՊրոմեթեւս՚ հեռուստաընկերություն– Պարոն նախագահ, ցավալի է, որ տնտեսական աճի տեմպերը ավելի համեստ են, քանի որ բյուջեն ավելի լարված է լինելու եկող տարի: Ուսումնասիրված են, արդյո՞ք, թե որոնք են դրա օբյեկտիվ պատճառները, այն, որ մեր տնտեսական զարգացումը չի ընթանում այնպես արագ, ինչպես բոլորս կուզենայինք:
-Չեմ կարծում, որ 1999 թվականի համար անհրաժեշտ են հատուկ վերլուծություններ: Երկրում տեղի են ունեցել երկու ընտրություններ՝ Ազգային Ժողովի եւ տեղական ինքնակառավարման, նաեւ հոկտեմբերի 27-ի դեպքերը, այսինքն երեք շատ խոշոր ցնցում ապրեց երկիրը: Իհարկե 27-ի դեպքերը շատ տարբերվում են, դա այլ կարգի ցնցում էր, ինչպես նաեւ ռուսական ճգնաժամի երկարատեւ ազդեցության գործոնը եւս համընկավ այս ամենի հետ: Եվ նույնիսկ զարմանալի է, որ այս կարգի աճ, այս կարգի մակրոտնտեսական կայունություն ապահովվեց:
Ռոբերտ Մավիսակալյան, ՙԱրմենիա՚ հեռուստատեսություն– Պարոն նախագահ, մենք շատ ենք խոսում հրաժարականների մասին, Ազգային Ժողովը լուծարելու մասին: Մեզ ավելի շատ հետաքրքրում է ներքին կայունության, տնտեսության զարգացման տեմպերը: Գիտեմ, որ ակտիվացել է Հայաստանի՝ Եվրախորհրդին անդամակցելու հարցը եւ, եթե այդ հարցը լուծվի, ինչ եք կարծում, որքանով դա կնպաստի քաղաքական կայունության եւ նոր խթան կհանդիսանա տնտեսության զարգացման համար:
-Եվրախորհրդին Հայաստանի անդամակցությունը կնշանակի, որ մեր երկիրը ժողովրդավարության մինիմալ պահանջներին համապատասխանում է, եւ այդ առումով շատ կարեւոր է Եվրախորհրդին անդամակցությունը, սակայն ես չեմ ուզում այսպես ուղղակի կապ տեսնել տնտեսության զարգացման հետ, իսկ որպես ածանցյալ, այո՛, այդ ազդեցությունը լինելու է: Հիմա երկրի համար երկու խնդիր կա, մեկը՝ Եվրախորհրդին անդամակցությունը, երկրորդը՝ Առեւտրի համաշխարհային կազմակերպությանն անդամակցությունը, որը երկրի համար կնշանակի շուկայական հարաբերությունների մինիմալ ստանդարտների առկայություն: Այսինքն, ժողովրդավարության եւ շուկայական հարաբերությունների մինիմալ ստանդարտների առկայություն, դա նաեւ կնշանակի երկրի վարկանիշի բավական լուրջ աճ:
Վահրամ Մարտիրոսյան, ՙԱՐ՚ հեռուստաընկերություն– Պարոն նախագահ Ռուսաստանի ընտրություններում հաղթեցին աջ ուժերը, որոնք կարծես թե շատ խանդավառված չեն Բելառուս-Ռուսաստան միությամբ: Այն պարագայում, երբ Հայաստանում իշխանության բոլոր կենտրոնները ավելի թույլ են քան մինչեւ հոկտեմբերի 27-ը, հնարավոր է արդյո՞ք, որ արագանան Հայատանի՝ այդ միությանը հնարավոր անդամակցության գործընթացները:
-Ես բազմիցս հայտարարել եմ, որ մեր քաղաքական օրակարգում նման հարց չկա, նման նպատակներ չկան: Ռուսաստանի հետ մեր երկկողմ հարաբերությունները զարգանում են, եւ պատրաստ ենք ավելի խորացնել, բայց կրկնում եմ, մեր քաղաքական օրակարգում նման հարց այսօր չկա:
http://www.president.am/till2008/news.president/arm/?sub=press
