Հայաստանում հուլիսի 5-ը Սահմանադրության օրն է
1995-ի Սահմանադրությունը և հատկապես 2005-ի ու 2015-ի Սահմանադրական փոփոխությունները ընդունվել են համատարած կեղծիքներով: Ճիշտ այնպես, ինչպես համապետական մյուս ընտրությունները:
Հայաստանի Սահմանադրությունը ունի ճիշտ այնքան լեգիտիմություն, որքան Լևոն Տեր-Պետրոսյանը 1995-ից հետո, Ռոբերտ Քոչարյանն ու Սերժ Սարգսյանը իրենց նախագահության տարիներին:
Ու հիմա, որքան էլ ուղերձներ հղվեն Սահմանդրության օրվա առիթով, կենացներ ասվեն ու գրքեր գրվեն իրավական պետության թեմաներով, հուլիսի 5-ը հռչակվի ոչ աշխատանքային, միևնույնն է, այդ օրը չի մտնելու մեր ընտանիքներ: Դա մի տոն է, որը մերը չէ: Դա մի տոն է, որ անգամ ընտրակեղծողներինը չէ:
Պատճառն այն չէ միայն, որ Մայր օրենքը կեղծվելով է ընդունվել: Պատճառն այն է, որ Սահմանադրությունը չի գործում մարդու համար, մեկ մարդու համար: Այն գործում է օրվա ռեժիմի համար: Իսկ այն պահից, երբ այլևս չի գործում անգամ ռեժիմի համար, որոշվում է բարեփոխել: Այդպես վարվեցին Սերժ Սարգսյանն ու Հանրապետականը ամիսներ առաջ՝ 2015-ի դեկտեմբերի 6-ին:
Ամեն մի հայ, կարդալով Սահմանադրության առաջին երկու հոդվածները, կարող է հասկանալ, որ իրեն, մեծ հաշվով Սահմանադրություն պետք չէ:
Սահմանադրության առաջին հոդվածն ասում է՝ “Հայաստանի Հանրապետությունը ինքնիշխան, ժողովրդավարական, սոցիալական, իրավական պետություն է”:
Դու հիմա վերցրու Սահմանդրության մի օրինակ և Հայաստանի ամենահեռավոր բնակավայրում, Երևանում կամ Գորիսում բացատրի, որ այդպես է:
Սահմանադրության երկրորդ հոդվածն ասում է. “Հայաստանի Հանրապետությունում իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին”:
Վերցրու Սահմանադրության մի օրինակ և յուրաքանչյուր կեղծված ընտրությունից ու հանրաքվեից հետո Ազատության հրապարակում հավաքված տասնյակ հազարավոր մարդկանց բացատրի, որ իրենք ապրում են օրինական երկրում, որտեղ իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին, այսինքն՝ իրենք ընտրում են մի մարդու և հենց այդ մարդն է դառնում նախագահ, այլ ոչ Տեր-Պետրոսյանը, Քոչարյանը կամ Սարգսյանը:
Սահմանադրության երկրորդ հոդվածում նաև ասվում է. “Իշխանության յուրացումը որեւէ կազմակերպության կամ անհատի կողմից հանցագործություն է”:
Թաթուլ Հակոբյան
